Hookrock #16 Festival - Vrijdag Rooierheide Diepenbeek (05-07-2019) reporter: Marcel & photo credits: Freddie info organisation: Hookrock info bands: Extra Napkins (B) - Vanja Sky (HR) - Zac Harmon feat. Texas Slim (US) - The Kokomo Kings (SE) © Rootsville 2019

Na een deugdoende vakantie kon ondergetekende er weer tegen voor een tijdje. Pas een dag thuis en we waren al op weg naar Dede Priest. Now, for something completely different, een weekendje Hookrock. Serieuze afstand af te leggen voor deze tweedaagse, maar ik had mij erop voorzien en een kamertje geboekt op een boogscheut van het festivalterrein, so, no worries. Schitterende affiche en een zonnetje dat van de partij was, meer moet een mens niet hebben.

Na mij te hebben geïnstalleerd in de leuke B&B, toog ik te voet naar “the place to be”  voor de eerste avond. Om de files te vermijden was ik ruimschoots op tijd vertrokken, doch gezien ik geen enkele file tegenkwam was ik er natuurlijk veel te vroeg. Op naar de camping dus waar we een gezellige namiddag met de vrienden konden doorbrengen en de nodige ‘Jupkes’ binnenklikken tot de start van de avond.

Stipt op tijd kondigde “MC” Den Huibbe de eerste band aan. Belgisch om te starten met Extra Napkins, kandidaat voor de volgende Belgian Blues Challenge. De lokale boys dus, met niet minder dan 3 oerechte Diepenbekenaars in de rangen, bestaat deze band uit Peter Jacobs (zang), Marc Lormans (gitaar), Guy Engelen (bas) en Sven Bloemen (drums).

De band verraste mij al meteen met een sterke set, te beginnen met de muzikale intro ‘Don’t Lose Your Cool’ gevolgd door ‘I’m A Good Man’. Opvallende, het zeer goede gitaarwerk van Marc Lormans en de warme stem van Peter Jacobs. Ik voelde dat dit wel eens een goede opener zou worden. En dat werd het ook met dingen als ‘I Smell Trouble’, ‘Homework’, ‘Pouring Water on A Drowning Man’ (geweldig nummer by the way) of ‘Have You ever Loved A Woman’. Sterk begin van het festival en de jongens bewezen waariom ze thuis hoorden bij de finalisten van de Belgian Blues Challenge.

Na de soulvolle blues van onze Belgen was het tijd voor het wat zwaardere werk met de uit Kroatië afkomstige Vanja Sky. Ze begon pas op 19 jarige leeftijd gitaar te spelen en daarna ging het heel hard voor deze blonde schoonheid, die ondertussen al speelde met de bluesgroten der aarde, zoals Mike Zito of Bernard Allison. Blues met een zeer hoge rock ’n roll attitude, getuige, haar nieuwe album “Bad Penny” genoemd naar één van de schitterende songs van wijlen Rory Gallagher. Bij het soundchecken hoorden wij haar al een stuk spelen van ‘Shadowplay’ en ik kreeg al de indruk dat dit een fenomenaal optreden zou worden. Ik kreeg dus gelijk, want hoewel ik gen fan ben van het genre, vond ik deze gig schitterend. Geweldig gitaarwerk en een Vanja die met haar stem alle registers opentrok. En ze vertrok aan topsnelheid met ‘All Night’ gevolgd door het stevige ‘Don’t Forget To Rock ’n Roll’. Iedereen onmiddellijk bij de ballen gepakt, figuurlijk natuurlijk.

De band bleef gestaag op hetzelfde hoog niveau spelen en het was genieten geblazen met ‘Crossroad Of Live’, ‘Give Me Back My Soul’, ‘Bad Penny’ de titeltrack van haar laatste cd gevolgd door het overweldigende ‘Shadowplay’ één van mijn all time favourites van Rory Gallagher, om richting einde te stomen met ‘Wild Thing’ en ‘Whole Lotta Love’. Dat kleine madammeke had de zaal volledig ingepakt mijn gedacht.

Andere koek met Zac Harmon feat. Texas Slim om te vervolgen. Twee jaar geleden zag ik dit duo een schitterende concert afgeven in Zingem en was toch redelijk onder de indruk. Zac Harmon is geboren en getogen in Mississippi. Zijn vader speelde harmonica, zijn moeder piano. Op zijn 16e begon Zac met zijn professionele carrière, toen hij gitaar speelde in de band van Sam Myers, een vriend van zijn vader. Hij was 21 jaar, toen hij naar Los Angeles verhuisde en daar aan de slag ging als studiomuzikant en er ook een zeer songwriter en producer werd. Zijn live-optredens worden beïnvloed, door soul-blues, reggae, en moderne blues-rock. Hij wordt geruggensteund door Texas Slim op gitaar, Chris Gibson aan de bas, Jamil op drums en Corey Carmichael aan de keys.

Begot, wat kregen we nu tussen de kiezen? Showman Zac Harmon, wist de hele zaal al vanaf de eerste noot in zijn binnenzak te steken. Als geen ander weet hij emoties bij het publiek lost te weken met zijn gitaarspel en pakkende solo’s. Zijn band is een welgevormd team en elk lid van de band vult de ander perfect aan. Volgens Zac is muziek een medicijn dat de ziel kan genezen. Amen to that brother Zac!

Hij spuide zijn muziek over de aanwezigen met ‘Right Man Right Now’, ‘Raisin Hell’, ‘Feat Back On The Ground’, ‘You Wanna Know’ waarbij Chris en Corey hun beste dansmoves lieten zien. Hij vertelde dat er binnen een maand een nieuwe cd uitkwam en trakteerde al op enkele previews zoals het zeer funky klinkende ‘Shaking’. Stilaan gingen we naar het einde toe en ging alles crescendo met ‘I’m A Healer’, zijn speciale versie van ‘Knockin On Heavens Door’ om te eindigen met een geweldige apotheose met het duchtig meegebrulde ‘The Blues Is Allright’. Yes this is it, brothers and sisters. Diepenbeek had het geweten, Hurricane Zac was hier gepasseerd.

Deze eerste schitterende avond wordt afgesloten door een muzieksensatie uit het hoge noorden. Een combinatie van Denen en Zweden, onder de noemer The Kokomo Kings. De band bestaat uit Martin Abrahamsson (vocals and guitar), Magnus Lanshammar (bass and (guitar), Ronni Boysen (guitar) en Daniel Winerö (drums).

Partymuziek om de avond af te sluiten. Je neemt een grote emmer ongepolijste Mississippi juke joint blues en je mengt het met wat “laid back down home blues”. Hierbij een snuifje swamp pop, hillbilly en een vleugje gospel, en je hebt de muziek van de Kokomo Kings. Gewone, pure muziek, gemaakt om stevig de benen te strekken. Jammer genoeg was het ondertussen al ver na twaalven en was er al heel veel volk vertrokken. Jammer voor de jongens want ze deden hun uiterste best om er de sfeer in te houden en de overgebleven die hards lieten het alvast niet aan hun hart komen.

Swingen en shaken dat is het motto van The Kokomo Kings en dat werd er dan ook duchtig gedaan te beginnen met ‘She’s Steaming Candy’. Meteen de toon zetten voor de rest van de gig dus. Aan topsnelheid volgden de songs elkaar op, niks slechts en allemaal “standing” gelijk ze zeggen. Wat te denken van ‘Girls I’ve Never Kissed’, ‘To Good To Stay Away’, ‘Pillow of Gold’, ‘Silicone Brain’, ‘Fooled By City Lights’ of ‘Heatwave’. Alles afkomstig van die fameuze bovenste plank.

Voor mij was het toen voldoende geweest en tijd om richting B&B te trekken voor een welverdiende nachtrust.De eerste avond van Hookrock was onmiddellijk een voltreffer en dat beloofde voor zaterdag. Slaap lekker !!! (Marcel)

 

they all love Zac